Waarom ik verliefd werd op bevallingsfotografie (en jij dat misschien ook wordt)

Wanneer ik mensen vertel dat ik een bevalling heb vastgelegd, en dat ik het een van de meest bijzondere momenten ooit vond om te fotograferen, krijg ik altijd een mix van reacties.

De één kijkt me vertederd aan, de ander een beetje alsof ik net heb voorgesteld om hun belastingaangifte te filmen. Want ja, het is nogal wat, nog iemand extra in de bevalkamer. En laten we eerlijk zijn: niemand voelt zich op z’n meest charmant met een bezweet voorhoofd, ongecontroleerde kreten en benen in een onnatuurlijke hoek.

Toch was het voor mij liefde op het eerste… LINDA.-artikel.

Toen ik zwanger was van mijn oudste, kreeg ik van een vriendin een oude LINDA’s, een editie vol met bevallingservaringen . En met rauwe, prachtige foto’s van geboortes, gemaakt door bevallingsfotograaf Renate van Lith. Zó puur. Zó echt. Zó vol emotie. Little did I know dat ik twee jaar later bij haar een cursus zou volgen — maar daar kom ik zo op terug.

Tijdens die eerste zwangerschap was er één klein dingetje: corona. Geen extra mensen in de kamer, geen bevallingsfotograaf, geen opties. Jammer, want ik had het stiekem heel graag gewild.

Mijn eerste bevalling was… intens. Niet zoals ik had gehoopt. Ik voelde me ongehoord, niet in controle. Mijn camera lag in de kamer, maar stond op manueel. Foutje. Resultaat: één scherpe foto. Maar o, wat is die me dierbaar. Toch miste ik veel. De herinneringen zijn wazig, versnipperd. Mijn partner? Die was zo druk met ‘gewoon meedoen’ dat hij het ook niet allemaal meer weet.

Ik dacht terug aan die foto’s in de LINDA. Dít was waarom mensen een bevallingsfotograaf inschakelen. Niet voor perfecte plaatjes, maar voor herinneringen. Voor een stukje verwerking. Voor bewijs van kracht.

Toen ik voor de tweede keer zwanger raakte, besloot ik zelf in actie te komen. Ik schreef me in voor een cursus bevallingsfotografie bij .. Jawel, Renate van Lith. Op een zondagochtend reed ik naar een strandpaviljoen in Castricum en daar zat ik dan, met een groep andere fotografen, te leren over verwachtingen, emoties, verbinding én het feit dat je als bevallingsfotograaf basically on-call leeft.

Ik was verkocht. Dit wilde ik.

Maar eerst... mijn eigen bevalling.

Ik vroeg mijn lieve vriendin Noortje (ook fotograaf) of zij mijn bevalling wilde vastleggen. Uiteraard besprak ik het met de vader van mijn kinderen, die valt onder het type ‘nuchtere Nederlander deluxe’. Ik hield mijn hart vast, maar hij reageerde precies zoals je hoopt als je voorstelt om nog iemand mee te nemen naar een vrij intiem moment:“Als jij dit graag wilt, vind ik het helemaal goed. Maar ik wil haar wel even ontmoeten.”

En zo geschiedde. Ondanks dat het geen thuisbevalling werd, werd mijn tweede bevalling zóveel fijner. Ik voelde me gehoord, ik had de regie, ik beviel in bad, zonder medicatie, van een flinke jongen van 3770 gram.

En Noortje? Die was daar. Stil, respectvol, liefdevol. Haar aanwezigheid voelde totaal niet storend, eerder als een extra steunpilaar. De foto’s die ze maakte zijn zó waardevol. Mijn kracht. Onze connectie. De humor van mijn partner (ja, ook die kwam langs). De eerste ontmoeting, het eerste huid-op-huid moment, het begin van onze nieuwe wereld.

Mijn partner vond het trouwens óók fijn dat ze er was. Op het moment dat ik geen gesprek meer kon voeren, kletste hij wat met haar dat bracht lucht. En nu? Is hij net zo blij met de foto’s als ik.

Flashforward naar april 2024. Ik stond in het ziekenhuis, camera in de hand, in de kamer waar Noortje haar zoontje had gekregen. Een soort full circle-moment. Magisch… al was het nog geen volledige geboorte zoals ik stiekem hoopte.

Later dat jaar, tijdens een bruiloft, raakte ik aan de praat met een zwangere eventplanner die ik al kende. Bevallingsfotografie kwam ter sprake. Ze was nieuwsgierig, maar haar partner? Niet zo enthousiast. Ik vertelde over mijn eigen ervaring, het verschil tussen géén foto’s hebben en wél. En hoe dankbaar ik ben dat ik het die tweede keer anders heb gedaan.

Een paar maanden later ging m’n telefoon: het was zover.

Ik racete naar het Amphia ziekenhuis, sprintte door wat voelde als de langste gang van Nederland en kwam hijgend aan bij de verloskundige. Die stond te bellen. Geen tijd! Ik riep iets minder charmant dan normaal naar een zuster dat ik NU naar kamer 10 moest, want de baby was al onderweg.

Mijn hart bonkte, m’n handen trilden, m’n mond droog. En toch: precies op tijd. Mama lag al te persen. Haar bevalling leek op mijn eerste: keihard werken, niet altijd het gevoel de controle te hebben. Maar wát een kracht. Wat een vrouw. En daar was-ie dan: een prachtig jongetje.

Toen ik thuiskwam, zweefde ik. Dít is wat ik wil doen. Dit is waarom.

Een paar weken later leverde ik de foto’s aan. De moeder stuurde me een bericht dat me voor altijd bijblijft:“Het is zo’n groot geschenk. Ik kijk naar de foto’s en zie alleen maar liefde en kracht. De paniek en negativiteit die ik voelde vallen gewoon weg. Ik heb het écht anders kunnen beleven.”

De tranen sprongen in mijn ogen.

En oké, deze blog is een tikkie langer geworden dan gepland. Maar als je dit helemaal hebt gelezen, is mijn punt duidelijk: bevallingsfotografie is zó waardevol. Het helpt om herinneringen vast te houden, maar ook om ze een plekje te geven.

Want hoe goed je je ook voorbereidt, een bevalling blijft een verrassing in slow motion. Je maakt het maar een paar keer in je leven mee. En geloof me: het is het waard om vast te leggen