Schotland - Deel 2

De eerste twee volle dagen in Schotland zitten erop, en ineens is het einde van mijn trip alweer in zicht. Dinsdag dacht ik nog: We hebben álle tijd van de wereld! Maar vandaag, donderdag, voelt het alsof het einde al weer in zicht is.

Elke dag stond er een workshop op het programma, met steeds een andere insteek. De eerste draaide om het scherp krijgen van je ideale klant en hoe je je portfolio strategisch inzet. De tweede ging over klantverwachtingen managen (lees: hoe voorkom je dat mensen denken dat ze op een rijtje moeten staan en lachen). Ik zal je niet vermoeien met de theorie, maar de conclusie is duidelijk: werk aan de winkel!

Ons verblijf ligt op een estate (klinkt chique, en dat is het ook). Het landgoed is gigantisch en – in tegenstelling tot Nederland – mag je hier gewoon dwars door een veld banjeren. Dat klinkt misschien niet wereldschokkend, maar als fotograaf is dat life-changing. We willen immers altijd net op die plek staan waar we officieel niet mogen komen.

Dan de shoots. We hebben er inmiddels twee gehad en eerlijk? Ik vond het retespannend. En ja, ik hoor je denken: Waarom ga je dan op een fotografiereis? Goeie vraag.

Een van mijn grootste onzekerheden blijft het beruchte impostersyndroom. Ja, dat is echt een ding. Zelfs Einstein had er last van, dus dan mag ik het ook hebben, toch? Zet me tussen vijf talentvolle fotografen en ik schiet meteen in de "Help, ik ben niet goed genoeg!"-modus. Tijdens zo’n shoot voel ik me dan net een figurant in plaats van de regisseur en blijf ik een beetje afwachten.

Mijn tactiek; zodra iets spannend voelt, spreek ik het uit. Werkt verassend goed.

De groep bestaat uit de liefste vrouwen ooit, die elkaar de ruimte gunnen om te creëren. Dat hielp enorm.

Tijdens de shoots fotografeerden we in verschillende settings en groepjes, en dat was vooral heel fijn. Zodra ik de eerste foto’s van anderen zag, kwam mijn onzekerheidsmonster weer even om de hoek kijken: Crap, zij zijn zoveel beter dan ik! Maar goed, reality check: we zijn hier allemaal omdat we een passie hebben, en iedereen heeft z’n eigen stijl. Daar moet ik gewoon even in vertrouwen.

Tussen alle workshops en shoots door is er ook veel gelachen. Echt, tranen-over-m’n-wangen-lachen. Vooral door de verschillende dialecten in de groep. Van discussies over hoe je "carnaval" uitspreekt tot woorden die alleen in een bepaald dialect bestaan – het was zo’n gevalletje "Had je bij moeten zijn."

Oh, en dan nog onze jacht op het Noorderlicht! Spoiler: het Noorderlicht had er geen zin in. Maar hé, we hebben het in elk geval geprobeerd.

De eerste foto’s zijn al bewerkt en staan in deze blog – wooop wooop! De rest volgt nog. Maar eerst ga ik volop genieten van mijn laatste volle dag in Schotland.

Liefs, Sharon