Over een naam, een nieuwe start en oude liefde

Al een tijdje speelde ik met het idee om mijn bedrijfsnaam te veranderen. Shot by Sharon Baremans, ooit spontaan verzonnen in de auto samen met mijn lief, klonk toen als de perfecte vondst. Lekker ritmisch ook, die dubbele SB. Maar goed, tijden veranderen, mensen ook. En ik? Ik begon het steeds minder leuk te vinden.

Elke keer als ik het hardop uitsprak, voelde ik een lichte cringe. Toch hield ik eraan vast. Ik had inmiddels visitekaartjes, een website, een netwerk. Alles omgooien? Wat zou ik mezelf op de hals halen… Nou, ik kan je vertellen: een hele hoop.

Begin april heb ik de nieuwe naam de wereld in geslingerd: Studio Femme. Klinkt lekker, dacht ik. Maar logo? Nog niet. Kaartjes? Ook niet. En dat merkte ik dus meteen toen ik op een bruiloft stond en mensen om mijn kaartje vroegen. Oeps. De website is inmiddels omgegooid (SEO-technisch nog wel een projectje), en mijn e-mailadres? Nog steeds de oude. Maar hé, ik ben onderweg. En eerlijk is eerlijk: met mijn vorige bedrijfsnaam was m’n mailadres zó lang dat het standaard in iemands spam eindigde. Dus ook op dat vlak: hoognodige upgrade.

Maar goed, dat is vooral het praktische verhaal.

De echte reden dat ik iets nieuws wilde, is omdat ik een naam zocht die écht past bij wat ik doe en wie ik ben. En dat bleek nog best een klus. Ik ben zelfs in conclaaf gegaan met ChatGPT (ja, hallo), die kwam met allerlei creatieve suggesties, maar het was allemaal net niet.

Tot ik tijdens het luisteren van een van mijn favoriete podcasts (Aaf & Lies, dikke aanrader) ineens iets hoorde over een stylingbureau met het woord ‘studio’ in de naam. Studio. Dat bleef hangen. Combineer dat met mijn missie om vrouwen vast te leggen in al hun kracht en schoonheid, en voilà: Studio Femme was geboren. Google check: geen andere fotograaf met die naam. Check. Drie mensen (ja, dat is genoeg) om feedback gevraagd. Check.

En toen voelde ik het gewoon: dit is ‘m.

Misschien een karakterdingetje van mij: als het goed voelt, ga ik ervoor. Ook al roept de buitenwereld iets anders.

Even terug naar het begin. Fotografie zat al jaren in mijn systeem. Ik volgde opleidingen, verzamelde objectieve maar écht iets ermee doen... dat bleef ergens hangen in de lucht. Zoals zovele dromen: grimeur worden (liep vast op de afstand), journalistiek studeren (grammatica... oeps), werken bij tv of evenementen (veel fantasie, weinig actie). Uiteindelijk stopte ik na een jaar met de opleiding Media & Entertainment Management en besloot ik gewoon te gaan werken.

En werken deed ik. Veel, met plezier, met fijne mensen. Maar ik wist: ik ben geen zorgmuts (no offence). Dat hele "dankbaar werk" verhaal? Voor mij voelde dat anders. Ik had altijd behoefte aan creëren—of het nu met verf was, met woorden of met een camera. Dus besloot ik na veel wikken en wegen mijn eigen bedrijf te starten. Naast mijn baan, voorzichtig, stapje voor stapje.

Wat begon met fotosessies voor vrienden en familie, groeide uit tot een serieuze onderneming. Inmiddels is het punt bereikt dat het niet meer te combineren valt met een vaste baan. En dat is iets waar ik ernorm dankbaar voor ben.

In de afgelopen jaren heb ik mijn stijl ontwikkeld, geëxperimenteerd, geleerd, en vooral ontdekt waar mijn hart sneller van gaat kloppen: vrouwen fotograferen. Ze op een andere manier naar zichzelf laten kijken. Sterk. Mooi. Echt. En daar hoort een naam bij die die vrouwelijke energie ademt: Femme, Frans voor vrouw. En dat het ook nog verwijst naar krachtige Franse vrouwen als Simone de Beauvoir of Coco Chanel (zonder wie we waarschijnlijk nog steeds een corset droegen), is de kers op de taart.

Maar mijn hart klopt ook sneller van andere dingen.

Zoals bevallingen. Ja echt. Het vastleggen van vrouwen die net zijn bevallen, of zelfs tijdens de bevalling zélf. Kwetsbaar, krachtig, rauw en puur. Dat wil ik meer doen als ik straks volledig voor mezelf werk. Net als die prachtige momenten voor de geboorte, een moeder met een grote buik voor mijn lens. Liefde in zijn meest tastbare vorm.

En dan... de bruiloften. Mijn hemel, de magie van een trouwdag. De sfeer, de liefde, de oprechte blikken, en ja—de outfits. Iedereen doet zijn best, alles draait om de liefde. En ik mag dat vastleggen? Wat een feest. En ja, ik heb regelmatig een girl crush op de bruid. Sorry not sorry.

Maar hé, het is niet alsof ik geen blij mens word van gezinnen hoor. Integendeel. Niets fijner dan samen op pad in de stad, het bos, of gewoon lekker thuis. Heerlijk.

Mocht je helemaal tot hier gelezen hebben: dikke dankjewel. De meeste mensen lezen niet verder dan de eerste alinea. En wie weet sta jij binnenkort wel voor mijn lens.

Liefs, Sharon